Lerarentekort

Midden maart publiceert De Morgen een artikel over het aantal vacatures in het onderwijs. Het aantal vacatures heeft opnieuw een record bereikt en de druk voor scholen en het 'vaste' lerarenteam blijft dus stijgen.

Anderzijds publiceert de VRT nog geen twee weken eerder een artikel over zij-instromers die afhaken wegens een gebrek aan jobzekerheid.

Ik frons met mijn wenkbrauwen, zucht nog eens diep en kan alleen maar denken dat het niet nóg tegenstrijdiger kan, toch?

Ik kom zelf uit de privésector, waar ik bijna vijf jaar gewerkt heb als HR-medewerker. In de privésector eveneens een tak waarin ze gooien met jobaanbiedingen. Toch maakte ik wél de overstap naar het onderwijs, omdat ik met jongeren wou werken. Na driekwart jaar lerarenopleiding is het mij wel heel duidelijk geworden dat de privésector een vertekend beeld heeft van 'werken in het onderwijs'.

Zelf kende ik heel wat familieleden, vrienden en kennissen in het onderwijs, dus ik wist wel dat er nog veel meer bij kwam kijken dan het lesgeven op zich; dat er ook vergaderingen, toezichten, voorbereiding en verbeterwerk, oudercontacten, klassenraden, e.d. bij horen. Ik wíst dat. En toch heb ik het onderschat: het leraar zijn. Je moet dit werk echt graag doen en met hart en ziel doen om het te blijven doen. Laat dat nu het geluk zijn, naast de onderschatting: dit is wat ik de rest van mijn leven wil doen.

Ondanks het lerarentekort maak ik mij ook zorgen over die werkzekerheid. In mijn ogen zal er niks zijn dat het lerarentekort zal opvangen zonder het systeem van de benoemingen aan te passen. Een gevoelige snaar natuurlijk, maar één die in mijn ogen meer kwaad doet dan goed. In de privésector is het ondenkbaar dat een medewerker, die tal van verbetertrajecten, waarschuwingen en negatieve evaluaties heeft gekregen niet ontslagen kan worden. Dat er geen (loon)bonus gegeven kan worden aan iemand die veel extra werk doet, altijd klaar staat om in te springen, veel toezichten opneemt, bereid is om overuren te maken, veel voorbereiding doet,... ook dat is in de privésector ondenkbaar. Zodra je binnen het onderwijs een vaste benoeming krijgt, maakt het precies niet meer uit of je veel of weinig moeite doet, hard werkt of niet, aangenaam bent om mee samen te werken of collega's het leven zuur maakt,... want je krijgt namelijk evenveel loon en evenveel vakantie.

Die vaste benoemingen zijn in de eerste plaats de oorzaak van de job-onzekerheid bij net afgestudeerde leraren, maar als je kijkt naar bovenstaande opsommingen kan je je wel afvragen of ze niet meer kwaad dan goed doen. Dat een jonge, net afgestudeerde leraar niet de plaats kan innemen van een verzuurde leraar die alleen in het onderwijs staat omwille van het vakantiestelsel, dát vind ik schandalig en daar zou in de eerste plaats iets aan gedaan moeten worden. Het zou in elk geval meer zijn dan al de lapmiddelen die nu uit de kast trokken worden om toch maar iets aan het lerarentekort te proberen doen.

Wat denk jij over het systeem van de vaste benoemingen?

Laat het mij weten in een reactie op de post!